Ναγκασάκι Ώρα Μηδέν: Μία Συγκλονιστική Μαρτυρία- Ντοκουμέντο

Πάντοτε με συγκινούσαν κάποιες προσωπικές ιστορίες, επειδή αυτές μας πλάθουν, μας διδάσκουν, μας σημαδεύουν πολλές φορές. Φυσικά υπάρχει και η άλλη άποψη, η οποία ισχυρίζεται ότι, οι καταστάσεις δεν δημιουργούν τον άνθρωπο, απλώς τον αποκαλύπτουν.

Όπως και να χει, η μαρτυρία που θα σας προσφέρουμε, είτε σημάδεψε, είτε αποκάλυψε τον χαρακτήρα της γυναίκας που την έζησε, ήταν συγκλονιστική και μοναδική, αφού σίγουρα σημάδεψε και ένα ολόκληρο έθνος.

Σε ένα μήνα περίπου, πρόκειται να εορταστούν οι επέτειοι από την μοναδική σε έκταση στην ιστορία της ανθρωπότητας καταστροφή, αυτή της ρίψης των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Ξεσκονίζοντας το αρχείο μου, βρήκα μια πολύ σημαντική προσωπική ιστορία, την οποία θα ήθελα πολύ να σας μεταφέρω από τώρα.

Τον Νοέμβριο του 2009, δέκα Χιμπάκουσα από τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα
και στο Ναγκασάκι (Χιμπάκουσα λέγονται οι επιζήσαντες από την καταστροφή αυτή) επισκέφτηκαν τη χώρα μας, σε αίθουσα που μας διέθεσε το Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα στον Πειραιά (και το ευχαριστούμε πολύ γι αυτό- ιδίως τον πρώην πρόεδρο κύριο Μπακούρη και την κυρία Κατσιλιέρη). Με τη συμμετοχή σπουδαστών της Ιαπωνικής γλώσσας και των παιδιών του Ιδρύματος, πραγματοποιήθηκε μία συνάντηση ιδιαιτέρως συγκινητική και εποικοδομητική, μέσα από την οποία αισθανθήκαμε για μία ακόμη φορά την ανάγκη για ειρήνη και συνεργασία σε όλο τον κόσμο.

Μια Χιμπάκουσα λοιπόν, μία θαυμάσια γυναίκα, η κυρία Oosaki Shizuko, μας διηγήθηκε την ιστορία της την οποία και παρουσιάζω, όπως ακριβώς μας την διηγήθηκε:

«Πριν από 64 χρόνια όταν ήμουν στην ηλικία των πέντε ετών, έπεσε ατομική βόμβα στην πόλη μου το Ναγκασάκι. Την ημέρα εκείνη βρισκόμουν 46 χιλ. μακριά από το επίκεντρο. Ήμουν μέσα σε δωμάτιο και έτσι δεν έπαθα κάποια σοβαρή βλάβη ή εγκαύματα.

Αυτό που έχει μείνει ακόμη στη μνήμη μου ήταν οι φλόγες που έκαιγαν την πόλη μας οι οποίες φαίνονταν από το παράθυρο του σπιτιού μου που ήταν αρκετά ψηλά.
Ύστερα από μια εβδομάδα, ο πατέρας μου πήγε στο επίκεντρο της καταστροφής για να ψάξει συγγενικά μας πρόσωπα. Μετά από 7 χρόνια, ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 50 ετών.

Ήμουν 13 χρονών και πήγαινα στην 1η τάξη του Γυμνασίου. Μείναμε τρεις γυναίκες μόνες μας, εγώ, η μητέρα μου και η αδελφή μου και δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ οικονομικά. Τελείωσα το πανεπιστήμιο δουλεύοντας part time.

Μετά τις σπουδές μου δούλεψα ως δασκάλα για 35 χρόνια σε ένα δημοτικό σχολείο. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου εξηγούσα συνεχώς στα παιδιά τη σημασία και την αναγκαιότητα της ειρήνης και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το ίδιο συνεχίζω και τώρα που έχω πάρει σύνταξη. Ενημερώνω τα παιδιά που επισκέπτονται το Ναγκασάκι για τη φρίκη του πολέμου και των πυρηνικών όπλων. Σήμερα, θα ήθελα να σας αναφέρω την εμπειρία που είχε η γυναίκα του αδελφού μου.

Την ώρα που έπεσε η βόμβα, η νύφη μου που ήταν 17 ετών, εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο μόλις 500 μέτρα από το σημείο Ο.

Ένας ξαφνικός πολύ δυνατός αέρας την πέταξε μακριά με αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις της.
Όταν συνήλθε, κοίταξε γύρω της και είδε ότι το εργοστάσιο είχε καταστραφεί εντελώς, ενώ την ίδια την είχε πλακώσει ένα χοντρό σίδερο.

Παντού υπήρχε φωτιά. Προσπαθούσε να ελευθερωθεί από το σίδερο, ήταν όμως αδύνατον. Δίπλα της περνούσαν διασώστες αλλά κανείς δεν της έδινε σημασία γιατί νόμιζαν ότι ήταν νεκρή.

Όπως αναφέρει η ίδια «νόμιζα ότι θα καώ ζωντανή και άρχιζα να φωνάζω τον μπαμπά μου και τη μαμά μου, όμως όλοι ήταν ανήμποροι να βοηθήσουν». Μετά από λίγη ώρα πέρασαν και άλλοι διασώστες από μπροστά της, αλλά πάλι την πέρασαν για πεθαμένη.

Ενώ είχε χάσει κάθε ελπίδα, εμφανίστηκε από το πουθενά ένας άλλος τραυματίας ο οποίος όταν κατάλαβε ότι ήταν ζωντανή, την ελευθέρωσε και την μετέφερε σε ένα κοντινό ποτάμι, το Ουρακάμι Γκάουα. Είχε κάταγμα στην σπονδυλική στήλη και για λίγες μέρες έμεινε ακίνητη σε εκείνο το μέρος. Ύστερα την μετέφεραν στην εστία μιας εταιρείας, όπου και νοσηλεύτηκε. Όπως λέει στη συνέχεια:

«Από το παράθυρο εκείνης της εστίας βλέπαμε κάθε μέρα να καίγονται, επάνω στα νησάκια του Ναγκασάκι, εκατοντάδες πτώματα. Τελικά, ύστερα από μια εβδομάδα και συγκεκριμένα στις 15 Αυγούστου ο πόλεμος τέλειωσε. Έτσι, μετά από μερικούς μήνες επέστρεψε ο αδελφός μου από το μέτωπο και συναντηθήκαμε με μεγάλη χαρά».

Η νύφη μου, ενώ είχε χαρεί πολύ με τον αδελφό της, ανησυχούσε για τους γονείς της. Ήθελε να ρωτήσει τι έχει συμβεί, αλλά φοβόταν μην της πουν ότι είχαν πεθάνει. Ύστερα από καιρό και αφού είχε βελτιωθεί πολύ η κατάστασή της γνώρισε τον αδελφό μου, παντρεύτηκαν και απέκτησαν τέσσερα παιδιά.

Δυστυχώς όμως, έχασαν τα τρία τους παιδιά, όχι λόγω της βόμβας όπως τους είπαν. Η νύφη μου όμως ζούσε πάντα με αυτή την αμφιβολία, καθώς αμφισβητούσε τα λόγια των γιατρών.

Οι επιπτώσεις από την ατομική βόμβα συνεχίζονται ακόμη και σήμερα. Τα πυρηνικά όπλα είναι κατάρα.
Εμείς οι επιζήσαντες του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα θεωρούμε καθήκον μας να μεταφέρουμε τις εμπειρίες μας σε όλο τον κόσμο, ώστε να μεταδοθεί το μήνυμα και η αξία της ειρήνης παντού».

Πηγή